Είναι δύσκολο να μην πανηγυρίσεις για την Εθνική. Δύσκολο να μην ενθουσιαστείς, δύσκολο να μην πορωθείς, δύσκολο να μην ξεχυθείς στους δρόμους πανηγυρίζοντας για την ιστορική πρόκριση στους «16» του κόσμου. Ειδικά ακριβώς δέκα χρόνια μετά τη νίκη της Εθνικής μας στο Euro.
♦ Γι” αυτό και είναι απολύτως δικαιολογημένο να πλημμυρίζει το facebook και το twitter και όλα τα «κοινωνικά μύδια» από μηνύματα για τον αγώνα Ελλάδα – Ακτή Ελεφαντοστού (εκεί που σκάει το κύμα). Αλλά, μόλις κατακαθίσει λίγο η σκόνη που σηκώθηκε από την ελληνική λεγεώνα, αρχίζεις να παρατηρείς άλλα πράγματα.
♦ Πρώτον, τους «μίζερους». Είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Σαμαράς πριν το πέναλτι έπαιξε θέατρο και κέρδισε τη φάση που μας χάρισε τη νίκη. Τουλάχιστον δέκα (που είδαμε εμείς) χαρακτήρισαν τη φάση «αηδιαστική». Και όλοι ανεξαιρέτως προέρχονταν από χώρες που έχουν ήδη αποκλειστεί από το Μουντιάλ και, συμπερασματικά, μία λέξη τους ταιριάζει: ξύδι.
♦ Δεύτερον, τους «πονηρο-πολιτικούληδες». Αυτή μπορεί να είναι προσωπική άποψη, αλλά κάθε προσπάθεια σύνδεσης μιας αθλητικής νίκης (ή και ήττας) με τα πολιτικά δρώμενα, είναι τουλάχιστον ατυχής. Καταρχάς γιατί ο Καραγκούνης τουλάχιστον έτρεξε 9 χιλιόμετρα στο γήπεδο και του βγήκε η γλώσσα (σε αντίθεση με τον κάθε πολιτικό που κάθεται στο κλιματιζόμενο γραφείο του και δίνει εντολές) και, εν συνεχεία, διότι ουδείς εκ των αθλητών δεν μπήκε ποτέ στα χωράφια των πολιτικών (ευτυχώς και για τους ίδιους, αλλά και για την πολιτική).
«Και ο Ζαγοράκης;», ακούω να λέτε. Και δεν έχετε άδικο, απλά ο νέος μας ευρωβουλευτής δεν βρίσκεται στην ενεργό αθλητική δράση εδώ και χρόνια. Αγαπητοί πολιτικοί, σταματήστε τα λογοπαίγνια. Η Εθνική κέρδισε με τη σκληρή δουλειά της και τον αγώνα της και όχι με το πατρονάρισμα του κάθε βουλευτή, υπουργού ή πρωθυπουργού. Οπότε σταματήστε το πολιτικό προπαγανδιστικό τουιτάρισμα.
♦ Τρίτον, τους «βουντού». Δεν εννοώ τον τερματοφύλακα της Ακτής Ελεφαντοστού. Οι βουντού κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και, θεωρώντας πως είναι αμφίδρομη η επικοινωνία, προσπαθούν να υπνωτίσουν τους παίκτες των αντιπάλων ομάδων προκειμένου να χάσουν. Οι «χάσι-χάσι», όπως είναι εναλλακτικά γνωστοί, κάνουν απλά το κομμάτι τους. Και ως εκ τούτου, είναι τα καλύτερα παιδιά.
♦ Τέταρτον, τους δαγκωνιάρηδες. Μην κρύβεσαι πίσω από την οδοντοστοιχία σου, δια(γ)κονιάρη Σουάρες, βγες και πες το ευθέως. «Έχω βαθύτατα ψυχολογικά προβλήματα και θα προτιμούσα να έχω μια φαλτσέτα στην τσέπη. Αλλά επειδή υπάρχουν κάμερες, βρίσκω το πιο κοφτερό μέρος του σώματός μου (το μυαλό μου ασφαλώς δεν περιλαμβάνεται σ” αυτά) και συμπεριφέρομαι σαν να παίζω στο ριμέικ από τα Σαγόνια του Καρχαρία, βλέποντας τους συμπαίκτες μου σαν το μπουφέ του Everest».
♦ «Α, και μιας που το θυμήθηκα, είμαι και λίγο ρατσιστής, αλλά δεν πειράζει».
♦ Και πέμπτον, τους «betατζήδες». Προφανώς όχι χτίστες, αλλά στοιχηματιτζήδες. Ξέρουν όλες τις φάσεις απέξω κι ανακατωτά (πριν καν συμβούν, καθότι διαθέτουν το κληρονομικό χάρισμα από τις γιαγιάδες τους, τις μάγισσες της Νέας Σμύρνης) και δεν φοβούνται να το χρησιμοποιήσουν. Σπάνια κερδίζουν, αλλά συμπεριφέρονται σαν να έχουν χτίσει περιουσία ισάξια του Σόρος από το «Πάμε Στοίχημα».
♦ Πάντως, ο Νορβηγός που έβαλε στοίχημα ότι ο Σουάρες θα δαγκώσει έναν αντίπαλό του, και φυσικά κέρδισε, είναι για εμάς ο πρωταγωνιστής. Μαζί με το γνωστό Σέρβο τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, τον οποίον βλέπετε παρακάτω σε ξέφρενους πανηγυρισμούς για τη χτεσινή νίκη της Εθνικής Ελλάδος.
Come oooooonnnnn!!!! Bravo Grci!!!! #GRE #WorldCup2014 pic.twitter.com/pdGPhz1zmH
— Novak Djokovic (@DjokerNole) June 24, 2014
Εκτύπωση
e-mail
